O teólogo e escritor Xosé Chao Rego naceu en Vilalba (Lugo) no ano 1932 e morreu o ano pasado en Santiago. Irmán do periodista e escritor Ramón Chao e tío do famoso cantante Manu Chao, estudou filosofía en Salamanca e Madrid, e Teoloxía en Roma. Foi párroco durante 17 anos na parroquia de Santa Mariña do Vilar, en Ferrol e chegou a estar preso por alinearse co proletariado. Tras secularizarse foi profesor
de instituto en Vilalba e Santiago. Convertiuse nun símbolo para a nova Igrexa de base galega e os colectivos que buscan a renovación do Catolicismo desde os cimentos das comunidades cristiáns.
Xosé Chao durante a súa etapa como cura en Santa Mariña
Publicou decenas de ensaios e de obras relacionadas con asuntos
culturais e sociais, e desde o ano 2002 era socio de honor da
Asociación de Escritores en Lingua Galega.
O seu irmán dedicoulle estas palabras hai uns anos:
O Pepe e máis eu non somos xemelgos biolóxicos, pero afectivamente si.
Lémbrome de que cando eu tiña seis ou sete anos, e el tres máis,
durmiamos xuntos abrazadiños como se estivéramos no mesmo ventre
materno. Este estado idílico rompeuse cando o noso pai –moi ateo e
repubricano- metéuno no seminario de Mondoñedo para que fixera os cursos
suficientes e convalidalos polo bacharelato, para despois sacalo de
alí. Pero no intre ao Pepe entroulle a fe, e negouse a sair, ficando eu
só no leito. El volvia a Vilalba cada nove meses, pero xa en plan
místico. Andaba coa banda de seminaristas do pobo, entre elles Xenaro
Currás, Xosé Luis Parga, Rouco Varela e Bernardo García Cendán, todos
capitaneados polo párroco Gabriel Pita da Veiga e máis tarde polo
nefasto Adolfo Pato.
Aos once anos funme a Madrid, cunha beca do Concello de Vilalba, e
regresaba polos veráns, cada vez máis antifranquista, ainda que “roxo,
roxo”, non me fixen até marchar a Paris. Aí cortáronse as relacións co
Pepe, de máis en máis católico-nacionalista. Estivemos anos sen vernos,
até que foi ordenado en Roma polo papa Pio XII, quen fixo a miragre de
que me saltaran as bágoas cando daquela deume a segunda e derradeira
comunión da miña vida.
Tamén o Pepe foi a Paris, vivindo na parroquia do gran filósofo do
Renacemento, François Rabelais. O coadxutor da parroquia era o crego
Aubry, altermondialista partidario da Teoloxía de Liberación e logo do
subcomandante Marcos. Con estas influenzas, o meu irmán estaba máis que
preparado para asumir o mando da parroquia de Santa Mariña, preto do
Ferrol e centro das Comisións Obreiras da zona. Foi procesado, tratado
de crego roxo e destituido. Xa tiñamos novos temas de conversa e
voltamos a ser os mesmos irmáns de médio século antes. E agora non pasan
dous o tres días sen que o chame desde onde estea. Por iso hoxe quero,
desde a distancia, darlle unha forte aperta.
Neste video pódese ver o cariño que lle tiñan na parroquia na que exerceu como párroco.
No hay comentarios:
Publicar un comentario